همخوانی روش dxl با روش dxa در تشخیص پوکی استخوان در بیماران مصرف کننده لووتیروکسین

مقدمه: مصرف لووتیروکسین یک عامل خطر برای پوکی استخوان محسوب می شود. روش dxa استاندارد طلایی تشخیص پوکی استخوان است. اطلاعات اندکی درباره همخوانی نتایج dxl (سنجش تراکم استخوان به روش dxa در منطقه پاشنه) با روش dxaمحوری (کمر و لگن) در بیماران مصرف کننده لووتیروکسین وجود دارد. این مطالعه برای بررسی همخوانی این دو روش در بیماران مصرف کننده لووتیروکسین طراحی شده است. مواد و روشها: در این مطالعه 62 بیمار مصرف کننده لووتیروکسین حضور داشتند. متوسط سنی افراد 54/10 32/53 سال بود. 42 نفر از زنان یائسه بودند و متوسط سن یائسگی آنها 80/5 61/48 سال بود. تراکم معدنی استخوان در نواحی کمر و لگن (منطقه عمومی ران) به روش dxa با یک دستگاه ge-lunar (usa، dpx-md ) و در ناحیه پاشنه با یک دستگاه calscan (demetek, sewden) صورت گرفت. نرم افزار مورد استفاده (10) spss بود. حساسیت و ویژگی روش dxl برای تعیین پوکی استخوان در دو ناحیه کمر و لگن با استفاده از منحنی roc به دست آمد. سطح معنی داری کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد. نتایج: با استفاده از روش dxa، در18% بیماران استئوپروز یافت شد (6% در ناحیه عمومی ران و16% در ناحیه کمر). با استفاده از روش dxl در18% بیماران استئوپروز مشاهده گردید. با استفاده از منحنی rocحساسیت 5/2t-score≤ در ناحیه پاشنه برای تشخیص پوکی استخوان درناحیه عمومی ران وناحیه کمر به ترتیب 75% و60% و ویژگی آن برای این تشخیص در نواحی فوق الذکر به ترتیب 2/88% و2/90% بود.سطح زیر منحنی برای نواحی عمومی ران و ناحیه کمر به ترتیب 975/0 (002/0= p-value) و 866/0 (000/0= p-value) بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد روش dxl، می تواند در غربالگری بیماران مصرف کننده لووتیروکسین برای پوکی استخوان مفید باشد. تأیید نهایی تشخیص با انجام سنجش تراکم استخوان به روش dxa در نواحی محوری الزامی است.